Os piñeiros mortos
Afiando o berro dos carros
fende o sol-por amarelo.
Rube a lúa polo monte
para despedilo enterro.
As estrelas en ringleiras
alumean o vieiro;
o bosque despeitado
enloitóuse de silenzo.
Co ollar húmido do verde
camiñan os bois labregos,
levando os piñeiros mortos
no primeiro cadaleito.
O serán cóncavo e fondo
molla polo mar os ecos
das doídas bateladas
que pinga a campa do ceo.
Ficóu chorando no campo
o enorme e viudo vento,
buscándoos ás palpadelas
na horfandade do ermo.
(O Galo. 1928)