Os piñeiros mortos

 

Afiando o berro dos carros

fende o sol-por amarelo.

Rube a lúa polo monte

para despedilo enterro.

 

As estrelas en ringleiras

alumean o vieiro;

o bosque despeitado

enloitóuse de silenzo.

 

Co ollar húmido do verde

camiñan os bois labregos,

levando os piñeiros mortos

no primeiro cadaleito.

 

—O serán cóncavo e fondo

molla polo mar os ecos

das doídas bateladas

que pinga a campa do ceo—.

 

Ficóu chorando no campo

o enorme e viudo vento,

buscándoos ás palpadelas

na horfandade do ermo.

 

(O Galo. 1928)