MANOEL ANTONIO

(Rianxo, A Coruña 1900 — Asados, A Coruña 1930)

Pilotu ikasketak burutu eta Atlantikora zihoan untzi batean igan zen Manoel Antonio. Afrika eta Ameriketan ibili ostean lehorrera beharra du. 1929a da eta gaisorik dago. Tuberkulosia. Urtebetera hil zen.

        1919 eta 1920ko poemak Con anacos do meu interioren daude bilduak. Tradizioari loturik azaltzen zaigu artean Manoel Antonio. Etena ordea, 1922an dator. Alvaro Cebreiro marrazkilari eta karikaturagilearekin batera ¡Mais alá! manifestua izenpetzen du. Galegoz baino ez idaztearen alde, erregionalismoan zokoratutako tradizioari egiten zaio eraso. Foulasek 1922-1925 bitartekoak batzen ditu. Ezagun du bangoardiaren eragina. Baina De catro a catro (1928) izango da bere poetikaren ardatz. 19 poemotan itsasoan jartzen ditu begiak ordurarteko ismo guziei keinu egiten dien bitartean.

Sempre e máis despois eta Viladomar ondorengoak ditu. Ordea iada ez dute De catro a catrok ekarri zuen haize freskorik izango.

Estuda para piloto i embarca nun paquebote que marea polo Atlántico. Volta á Galiza tras viaxar por Africa e América. É o ano 1929 i atópase doente de tuberculose. Morre ó ano siguinte.

        Os seus primeiros poemas, escritos en 1919 e 1920, áchanse recollidos en Con anacos do meu interior. Ainda é visibel a pesaxe da tradición. Mais a rachadura está a cair. En 1922 asina xunto o dibuxante e caricaturista Alvaro Cebreiro o manifiesto ¡Mais alá!, no que procrama o uso escrusivo do galego e rebate a tradición enxerida no provincialismo. Foulas amoroa os poemas escritos entre 1922 e 1925. É cadimo o influxo das avangardas. En 1928 pubrica a sua obra-clave: De catro en catro, composto por 19 poemas nos que o autor ofrenda a sua visión do mar, tema predomiñante da sua poesía.

Sempre e máis despois e Viladomar son libros posteriores, que xa non posúen o caraiter anovador de De catro a catro.