Apirillaren lagun elkarra, saroi berdeko alaitasuna, Ama Venus'en asnase biguñ, aize laguna.
Zuk badakizu zenbateraño arkitzen naizen penaz beterik, zeren ez nazun entzun izandu kejak besterik.
Eraman izan dituzu iñoiz neriak zenbait adi ta negar, mendirik mendi, saroirik saroi, ibarrik ibar.
Zuaz ta esan zaiozu nere anyerusari, noizbait bezela ez baldiñ banau berriz maitatzen, ilko naizela.
Nere miñaren berri lenago jakiten zuben; eta ni miñez negon guziyan, bera egoten zan negar egiñez.
Zori obeko beste denboraz maite ninduben eziñ geiago; beste denboraz... bañan, ai!, orain aserre dago.
Zuaz aguro, zuaz korrika, zuaz lasterka, egan juan zaite, eta esaiozu ilko naizela ez banau maite.
Ala jaungoiko diran guziyak amoriyua dezaizutela, ala zerubak zure zori ona nai dezatela.
Eta zuk egan ibillitzeko zein denboretan dezun atsegiñ, ez dezatela sekulan elur osto bat egiñ.
Aiñ gutxiyago ditzala iñoiz oroi beltzaren kaskarabarrak eritu zure lore ostozko ego ñabarrak. |