—1890 Maule—

Vanitas vanitatum

Jose Artola

              1

Arkitzen nintzan eleizapean,

Isiltasunen erdian,

Eta bakarrik, bai! ain bakarrik

Ainbeste jende artian!

Dana estaliya (gurutz autsi bat

Nekarren alde batian,

Eta apainduba urrezko letraz

Beste bat zeukan aurrian.

              2

Arrek zekarren uda berriak

Zabaltzen duben belarra,

Eta onek berriz osto eroridun

Arbol aundien adarra;

Laguntzik gabe bakardadian

Etor zitzaidan negarra,

An zegolako gurutzetxua

Txoko batian bakarra:

              3

Eta txoriyak egun sentian

Ipintzeko kantaxoak

Bildutzen ziran jatera, bere

Gainean zeuden kardoak.

Bestera nunbait etziran juaten

Ikusirikan gaixoak,

Zinta-orridunak, argiyak eta

Gainera berriz koroak.

              4

Zer da lurreko bizi au? niyon

Jasorik gora begiyak,

Eta begiyak itxi zizkidan

Ordubantxen eguzkiyak.

Iluntasunan gelditu nintzan

Itsuturikan argiyak.

.....

Orduan jakin nuen zer ziran

Gure izate guziyak!