—1888 Kanbo—

Habanara. Gudari gazten baten agurra bere amari

Frantzisko Lopez Alen

Airea: Il nai eta ezin il.

          1

Saminez beterikan

Zu gandik banua,

Utz triste bat ukirik

Nere ama ona;

Barren guztiya damat

Ai! minberatua,

Nautelako bialtzen

Utzirik lekua,

Nere jator guziyak,

Bai! maitetakua.

          2

Nola biziko gera

Ni an ta zu emen

Ez banaiz oraindikan

Zuregandik irten?

Itsaso aundi orrek

Ez nau ikaratzen,

Baizik zu laja biar

Ori det sentitzen;

Negarra darizu, Ai!

Neri bezelaxen.

          3

Biyar guazenian

Danak ontziyan

Itsas urdin zabalen

Aundien gainian,

Egunaz eta gabaz,

Goiz eta arratsian

Eta denborak duben

Ordu guzietan,

Juango nazu pentsatzen

Amatxo maitian.

          4

Ama! begiranazu

Beidanazu arren,

Zure negarra nai det

Eraman barrenen.

Neriarekin batu

Biyak egitezen

Eta nere gaitz abek

Sendatu ditezen;

Neretzat gauza onena

Izango det auxen.

          5

Emanazun Birjina

Jarri det kolkuan,

Eta arkituko da

Ni naizen lekuan,

Onek libratuko nau

Gerran eta zutan,

Eta gero berri bat

Onentxen onduan

Ama! ekarrikoizut

Zuri onuzkuan.

          6

Agur!...Ama! banua

Baijoa semia,

Agur! Biotzetikan!

Agur! Bai maitia!

Laztantxo bat eskatzen

Dizut egitia,

Eta zerubai eska

Neretzat argia!

...

Ama! Ara lagunak!

Ama! ... Ara ontzia.