1888 Kanbo
Txistulari gaisoa
Karmelo Etxegarai
Airea: Nora zoaz, Mariya?
1
Guztiyak pozez daude
Triste ni bakarrik:
Triste, bai! zeren nagon
Ama gabetanik:
Baina josta ditezen
Besteak gogotik
Ai! txistua jo bear
Naiz egon tristerik!
2
Txistua jo! ta, nola
Joko det txistua,
Baldin naigabepean
Banago sartua?
Txistu-soinuen ordez
Balitz, ai! lantua,
Litzake neretzako
Gauz errazagua.
3
Nola ez? Ilun dago
Neretzat guztiya,
Dena samintasuna,
Dena da antsiya,
Joan da nigandik
Ama maitatiya,
Non arkiko det orain
Munduan argiya?
4
Ala ere, nai dute
Nik soinu jotzea,
Nere txistuarekin
Berak poztutzea:
Bainan, bainan il bazait
Ai! ama maitea,
Nola joko det ezer,
Ezpada tristea?
5
Penik badu, triste du
Kantatzen txoriyak,
Eta izanagatik
Naigabe biziyak,
Biotz saminduaren
Erdiragarriyak,
Nai dute nik jotzea
Soinu txit alaiak!
6
Penadunak ez bear
Jo soinu tristerik!
Noiz, noiz ikusiko dute
Gabaz eguzkirik?
Noiz doakabearen
Biotz samindutik
Ateratzen irrintzi
T' uju pozezkorik?
7
Geldi bitez ujuak
Pozdunarentzako.
Betoz, betoz nigana
Zenbait negar-malko,
Zeren obeak diran
Ni sendatutzeko,
Nere samintasunak
Zerbait gozatzeko.
8
Agur, ama: begira
Zadazu Zerutik,
Nola nagon ni beti
Zutzaz oroiturik,
Naiz ari txistu jotzen,
Naiz egon ixilik,
Jainkoak daki nola
Malkoak gorderik!