—1883 Markina—

Zertako...?

Bonifazio Etxegarai

Baserritxo batean

Bizi naiz txit pozik,

Samintasun, naigabe,

Minik gabetanik.

Dauzkat zelaiak lore

Pollitez jantzirik,

Zugaztiyak, intxaurrez,

Gaztainaz ornirik:

Soroak artoz, gariz,

Alortaz beterik,

Beren ertzetik doan

Ibaiak bustirik.

Iturri garbiyaren

Urak naroturik.

Goizean txoritxoen

Kantak esnaturik,

Jauna bedeinkatutzen

Joaten naiz etxetik

Sorora, non lanean

Eguna pasarik,

Sentitzen ez det nigan

Kezka mingarririk.

Ez dator oneraino

Munduko soinurik:

Ibai leiardunaren

Murmurra bakarrik.

Emengo gauz ederrak

Naukate zurturik,

Esaneskisunezko

Gozaroz beterik.

Beraz, zertako nai det

Nik urre zilarrik

Baldin ongi banago

Berak gabetanik?

Zertako nai det —diot—

Orrelako gauzik,

Asko gizon badaude

Berekin tristerik,

Beti samintasunez,

Beti penaturik,

Beti minen azpiyan

Biyotza lerturik?

Zertako, zertako det

Aberastea nik,

Baldin ez bazait kentzen,

Ez gozatzen gaitzik?

Zertako lagako det

Baserrri gozorik,

Zelai miragarri ta

Baso gozatsurik?

Agur, urre zilarrak:

Aldendu nigandik

Mendiyan bizi nai det

Jauna doandirik.