—1882 Sara—

Azuzenak

Bonifazio Etxegarai

Zorionekoak biotz garbia dutenak, zergatik aek ikusiko duten Jaungoikoa.

Zelai gozatsu miragarrian

Lore gustiyak bildurik,

Arkitzen ziran udaberriko

Doai danakin galairik.

An zenden larros gorriyak intzez

Beren kopeta garbirik,

An klulipraiak apainduriya

Liluragarriz jantzirik,

An lore pollit beti-biziak,

Beti bezela bikainik,

An bixilorak bide xigorren

Ertz ederretan jaiorik,

An zenden ere jazmin txuriyak

Usai gozoa zabalik;

An azuzenak begirasuna

Zeru goietan josirik,

Eta lilipak sartaizetxoak

Atsematean mugirik.

Beren oinetan errekatxo bat

Igarotzen zan maltsorik,

Ur eder urdin osasungarriz

Aien sustraiak bustirik.

Ur oriyekin landaretxoak

Indar biziyak arturik

Azaltzen ziran guri ta mardul

Xortena lirain jasorik,

Erdidikirik zegoan lorea

Erakutsitzen pozturik.

Ala gustiyak zendela mardul

Eta pozkidaz beterik,

Andik urrean zegoan ujolde

Batek goaitik irtenik,

Arrapatutzen zuan guztiya

Kolko loituan arrezik,

Eta berekin etzeramana

Ondaturikan utzirik,

Larrosak eta beste loreak

Xortenetikan autsirik,

Eramanikan batzuek, eta

Beste batzuek igarrik,

Erreka garbi beyarrezkoa

Lagatu zuen zikinik,

Eta loretsu len ikusten zan

Zelai ederra soildurik,

Bakar-bakarrik azuzenkoak

Gelditu ziran mardulik,

Ujoaldearen indarretikan

Garbitasunak gorderik.

Garbitasunak, maite badegu,

Gordeko gaitu gaitzetik.