—1877 Donapaleu—

Xori kaiolatik ihes goan dena

Martin Arrupe

Airea: Soldadoaren paga bi sos eguneko.

                          1

Kaiolan nintzenean maiz nindagon triste,

Kanpoko lagunetan bainuen sinheste,

Librotasuna ona zela nuen uste,

        Orai arte.

Amets, amets zoroa! hik egin nauk kalte.

                          2

Banuen zertarik jan, bai-eta zer edan,

Deusen eskasik etzen enetzat kaiolan,

Bainan guzien gatik nintzen errenkuran,

        Banuen lan,

Aski zabalik ezin arterik atzeman.

                          3

Ene arthatzailea fidaturik nitan,

Athea idekirik behin utzi zautan,

Nahi nuena egin orduan ni hautan,

        Lorietan,

Lagunetara laster goan nintzen airetan.

                          4

Lehen ni usatua lo trankil egiten,

Orai huna berri bat zer dudan aditzen,

Gau-ihizi batzuek direla ibiltzen,

        Xori biltzen,

Aztaparren artean dituztela hiltzen.

                          5

Gabaz beldur bizian, egunaz ikharan,

Non-nahi hirriskatzen sartzea segadan,

Holakorik etzaitan burura, kaiolan

        Nintzenean,

Zoin gaizkiago naizen hobeki ustean!

                          6

Hegalttoak oraino ditut laburregi,

Nik nola ihes egin belatx gaixtoeri?

Bertzeak bezin airos ez naiteke segi,

        Laguneri,

Zer lana eman dudan ene buruari.

                          7

Ene hegalak aski luzatu orduko,

Uda akhabaturik negua hasiko,

Berriz uda-lehenik ez da ethorriko

        Enetako.

Izotz, elhur, hormetan, nola naiz biziko?

                          8

Gaztea nahi bada egon segurean,

Ez dadiela eror nik egin hutsean,

Bainan asmu hoberik harturik buruan,

        Deskantsuan,

Egon bedi kaiola ongi zerratuan.