—1875 Sara—

Uholdearen gainean

An. "Senpere-amotztar bat"

                          1

Aditzen dudanean uhaldez mintzatzen,

Frantzia Tolosa zaut niri urrikaltzen,

Hango nigar marraskek naute erdiratzen,

Duda dut egundino hola gerthatu den.

                          2

Lulubiaten erditik deihadarra min zen,

Ama bere haurrekin ithotzen hari zen,

Bai hantxe desgrazia izigarria zen,

Hainitz arimaren itzul azken fina han zen.

                          3

Menditik hasi eta itsaso portura,

Urek bazeramaten zenbaitto presuna,

Deithoragarria zen hango ikhuspena,

Jende haiekin balsan bazen asko gauza.

                          4

Han ur hegietako landak, mahastiak

Oro zikhinkeriez daude estaliak,

Ezin erran zeinbat dire han kalteak.

Nola erremedia hango desmasiak!

                          5

Milaka familiak arroparik gabe!

Beren etxeak ere urak gan zazkote.

Gorphutzen pausatzeko oherik ez date,

Gaixo maite heieri urrikal gaizkote.

                          6

Aita saindua bere kardinaleekin,

Aphezpikuak beren jaun erretorekin,

Zenbaitto puxantzia beren gortheekin

Orok hantxe dituzte amoina onak egin.

                          7

Miragarria duzu begiz ikhustea

Zenbatez handia den han karitatea,

Herritan kanpotarrek prest dute urhea,

Erreparaturen da izan den kaltea.

                          8

Handi, ttiki, guziak, pobre, aberatsak,

Katholiko, juduak eta higanotak,

Orok heltzen dituzte han beren amoinak.

Saristaturen ditu zeruko jaun onak.