—1872 Sara—

Itsu bat

Piarres Ibarrart

Airea: Gernikako arbola

                      1

Hogoi eta bi urthe, adin ederrean,

Gaizkienik ahal naiz gizonen artean,

Atsegabe guziak emanik batean,

Othe litazke deusik nerearen aldean,

Munduan bizi behar bethi ilhunbean (bis).

                      2

Nere ait'ametarik xoilki dut aditu,

Sehaskan haur xumea nintzela itsutu,

Zeruko aitak hola nintuen dohatu,

Gau beltz huntan behar dut bizia higatu,

Egunaren argia ez dut ezagutu.

                      3

Zori gaitz hau ethorri behar zen nigana

Nork ez du auhenatzen nere bihotz mina,

Urosa da mundua ikhusten duena,

Jainkoak eman oner begira dagona,

Dakiena noiz diren gau eta eguna.

                      4

Ez da hainitz munduan ni bezala denik,

Bista galdu duenik horren gazte danik,

Haur denboran ez nuen horrelako minik,

Neretzat zorigaitza! ezagutza jinik,

Lur hau ikhusi nahiz nehon ez dut onik.

                      5

Baditu itsasoa, bai eta mendiak,

Argizagi, iguzki, airean xoriak,

Hainbertze gauza eder, udako liliak,

Entzuten ditut bethi guzien berriak,

Eta nik ezin heda hetarat begiak.

                      6

Zonbat amets ederrez gauak iragaiten,

Argitua naizela gogoak emaiten,

Ametsa zela ere ez nuen sinhesten,

Leihora noha, bainan deusik ez ikhusten,

Bihotza nigarretan oherat itzultzen.

                      7

Lanean hari zare, zu aita zaharra,

Bazinuke ardura bai ene beharra,

Haurriderik gabea ni seme bakharra,

Oi! ene bihotzeko oinhaze gogorra,

Nola paga dezaket zuri dudan zorra?

                      8

Ama, zer gurutzea duzun jasaiteko,

Zure bihotz eria nork du sendatuko,

Ni bistan aski nauzu nigar egiteko,

Ez duket zorionik mundupe huntako,

Noiz zare bada, jauna, zu urrikalduko?

                      9

Hasi ditudan bertsua huntan akhabatzen,

Nere leize beltzean ilhunik gelditzen,

Bihotzaren erditik othoitz dut eginen,

Bista ona guziek izan dezazuen,

Eta lur hau uztean zeruan sar gaiten.