—1863 Urruña—

Xoriñoa kaiolan

Jean Baptiste Larralde

            1

Zertako ni kaiolan,

Zer eginik gaizki?

Ez othe dut bada izan

Bihotz-minik aski?

Airetan ibiltzeko,

Jaunaren dohainak,

Eta ez preso egoteko,

Ditut nik hegalak.

            2

Beharbada nigarrez,

Barur atzodanik,

Ene haurrak ni galdez

Daude, goseturik,

Laster hetaratzeko,

Idek beraz borthak!

Maiz heien bazkatzeko

Ditut nik hegalak.

            3

Primaderak, oraindik,

Senti du negua,

Eta ume bat bakarrik,

Daukat lumatua;

Bertzek ez pairatzeko,

Onhets nere othoitzak!

Hekien berotzeko

Ditut nik hegalak.

            4

Alhargun bat naizela

Ez dautzuet erran,

Helas! hil zitzaitala

Laguna segadan!

Harren mina arintzeko,

Eta eginbideak

Bienak bethetzeko

Ditut nik hegalak.

            5

Iragan arratsean,

Egin dut nik amets

Eta umez dohanean,

Amak zer ez sinhets!

Ohatzetik hurbilxko

Zabiltzala etsaiak,

Ai! lanjera aitzintzeko

Ditut nik hegalak!

            6

Baina berantegi den

Nago beldurturik,

Nihon ez dut aditzen

Auhen minik baizik,

Ez eta dudatzeko,

Galdu ditut haurrak!

Orai, nik deusetako

Ez ditut hegalak.

            7

Doluz errebel, Jauna,

Hasi naiz mintzatzen,

Bai, nere azken orena,

Hari da hurbiltzen,

Zerurat airatzeko,

Umentzat alferrak!

Zaizkit baliatuko

Agian hegalak.