—1860 Urruña—

Mendiak bethe hedoiez

Jean Gorostarsou "Duhalde"

Désespoir déposé aux pieds de Nôtre dame de l'Aubepine.

Airea: Argizagia agertu

Bai eta gura altxatu.

                      1

        Mendiak bethe hedoiez,

        Oihan errekak daude beltz,

Begiak altxatzen ditut, zeruetan izar bat ez...

Nihon ez duket gozorik, ilhun bainago bihotzez.

                      2

        Enetzat ez da egunik,

        Nihoiz ere iguzkirik,

Ez hila eta halere hobian nago bizirik,

Ez enetzat gehiago zeruak ez du argirik!

                      3

        Habil, habilkit bizia,

        Urrunt hadi, gezurtia,

Atseginak agindu-ta, minez bethea nauk guzia,

Habil, utzak, utz gorphutz hau orotarik biluzia.

                      4

        Lore guziak arrantze,

        Uki guziak oinhaze,

Ni naiz ama ganik sorthu jasaiteko hunenbertze

Ez da enetzat izanen ez ganbio, ez eztitze?

                      5

        Xophorro mendi gainean,

        Iguzki eder denean,

Kapera bat ageri da bi harri beltzen artean,

Elhurra etzen hain xuri gan den negu bihotzean.

                      6

        Boz bat ethorri zait handik,

        Gabaz lo nindagolarik,

Entzun ez dut behinere hain kantu xarmagarririk,

Ene bihotza pilpiraz gelditu da zoraturik.

                      7

        Nor da niri mintzo dena,

        Eztiki deitzen nauena?

Ni naiz minen gozatzaile, Arrantze-gaineko-Ama,

Oi haur inkoniatua, lasterregizu ni gana.

                      8

        Zeru goratik lurrera,

        Arrantze baten gainera,

Gure Ama guziz-ona, bihotz ezti, bihotz bera,

Zu zare jautsi zarena gizonen kontsolatzera.

                      9

        Hemen naiz zure oinetan,

        Dena nigar uharretan,

Ama ona, har nezazu othoi urrikalmendutan,

Gaixtaginen asperrari gorde zure besoetan.